Vorige week vond het All Friends-toernooi plaats en ook voormalig US'er Hein de Graaf was erbij. Hij schreef een verslag.
Natuurlijk wist ik nog wel te vinden waar het lustrumtoernooi van US 2019 zou plaatsvinden: in de Oude Rai! Nou heet dat tegenwoordig De Pijp of zoiets, en de buurt bleek ook nogal veranderd. Maar leuk om weer eens mee te doen, kon ik al mijn oude handbalvrienden weer ontmoeten.
Ik trad een prachtige ruime hal binnen. Dit kon nooit US zijn, toch? Zweterige, donkere, voormalige gymzalen of bloembolhallen (Aalsmeer) herinnerde ik me. Waarschijnlijk waren de aanwezige jongelui van een andere vereniging, ze hadden immers geen van allen het bekende groene US shirt aan.
Ik ging me omkleden in mijn eigen vertrouwde groene shirt met nummer 9 en deelde de kleedkamer met een paar mannen die (1) uitsluitend Engels spraken en (2) me mededeelden nog nooit gehandbald te hebben. Verkeerde hal binnengestapt? Kenden zij US? “of America?” vroeg een van hen.
Ik ging op een bankje zitten en na enige tijd kwam een mooi blond meisje met een pak papier in haar hand me vragen of ik ‘geel 2’ was. Ze veronderstelde dit omdat ik de enige was die er uit zag als zijnde ‘oud’. Mogelijk was ik zo makkelijk te herkennen omdat ik inschatte dat de oudste aanwezige na mij ongeveer 30 was.
Ze overhandigde me, als speler van Geel 2, een oranje shirt. US logica, die kende ik nog van vroeger. Door kleurgenoten op te zoeken wist ik mijn team te traceren. Dat bleek bij navraag te bestaan uit: 1 rugbyspeler van ruim bemeten afmetingen, 2 á 3 voetbalspelers, een tennisser en twee Duitse meisjes die nam ik aan wel handbalsters waren. De voertaal was Engels.
Bij het betreden van het veld vertelde de rugbyer de spelregels nog niet te kennen. Of we hem al spelend bij wilden praten. Hij leerde snel, ten koste van een reeks fluitsignalen van de scheidsrechter vanwege cirkel, duwen etc. Hij had de gewoonte om, als hij de bal had, de tegenspeler met zijn linkerhand opzij te zetten alsof hij een deur opende en dan een knal af te leveren. Onze uitleg dat hij nog nooit had gehandbald mocht geen indruk op de scheidsrechter maken.
Tot mijn grote verrassing bleek dat mijn teamspelers hun gebrek aan theoretische kennis meer dan goed maakten door een tomeloze inzet. Onze rugbyer had ook een eenvoudige maar effectieve aanpak om doelpunten te maken die wel telden: hij ging aan de cirkel staan met zijn hand omhoog en riep “throw the ball in my hand”! Dan draaide hij zich om, de tegenstanders die aan hem hingen negerend en smeet de bal in de goal.
De voetbalspeler wist menige aanspeelbal te onderscheppen (“they are signalling were they will throw the ball”) en was al aan de overkant voordat er iemand dat in de gaten had.
Als cirkelloper moest ik wel steeds heen en weer rennen (a running game noemden zij dat) en helaas waren mijn medespelers niet op de hoogte dat je een cirkelloper ook mag aanspelen. Een van de organiserende jonge dames had blijkbaar wat geruchten over mij verzameld van te voren en sprak in de rust mijn team toe: “This is a legend! We used to shout to each other: all balls on Hein”. Gelukkig nam niemand dat op als een ongepaste woordspeling.
Een legende… En dat uit een tijd dat ik speelde met mensen als de Ostendorfen en de Bakkers. Laat ze het maar niet horen.
Maar het had effect, men begon mij aan te spelen en jazeker, ik wist er een paar in het doel te werpen. Dat gaf me vleugels. Nou, misschien wel op die avond, maar de volgende dagen waren een hel (kramp en spierpijn).
En een wonder gebeurde: mijn team werd kampioen! En zelfs in de finale wist ik nog te scoren. Maar ik bleek toch na afloop de meeste indruk te maken, niet vanwege het handbal, maar vanwege mijn leeftijd: 72. “I gave you 61 at the most” zei de rugbyer. Mooi compliment, maar in het veld hoorde ik tegenstanders roepen: hou die opa in de gaten… Nou riepen ze dat ook toen ik nog in de oude ballen speelde als 50-er, dus geen probleem. Net als toen wonnen we wel.
Ook de na-bedrinking was goed verzorgd. Wat een leuke en omvangrijke club is US geworden! Hoewel mij niet is duidelijk geworden hoeveel US-leden er rondliepen. Erg jammer dat er niemand was van mijn lichting: niet de Oude Ballen en niet de Vrienden van Joop.
Gelieve mij weer uit te nodigen voor jullie volgende toernooi, vrienden, ik zal graag komen en heb de spierpijn er voor over.