En dan was ie er ineens: Zondag, 17 maart, kampioenswedstrijd.
Een aantal meiden hadden al sinds dagen slecht geslapen, op de trainingen werd specifiek getraind op WeHaVe en mogelijke variaties - wij waren voorbereid op de nummer 2 van de competitie. Maar de grootste tegenstander, en dat wisten we maar al te goed, zouden de gasten uit Weesp niet zijn. Nee, de grootse tegenstander, dat zouden wij zelf zijn. Na een of ander dipje te hebben gehad wisten we dat een wedstrijd ondanks alles ook maar krap kon worden. En dat moesten we nu even niet hebben.
Met extra zelfvertrouwen door de laatste twee overwinningen van 21:31 en 11:30 gingen we zondagmiddag de kleedkamer in en waren we het met elkaar eens:
Vandaag gaan we genieten. Lol hebben. Lekker handballen. Lekker met de meiden. We gaan samen knokken, samen vechten, samen juichen, we zullen 60 minuten lang positief blijven en na 60 minuten nog meer juichen.
“Wat gaan we doen als WeHaVe gekke dingen heeft bedacht?” - Wij blijven ons spelletje spelen. Als dit niet lukt, zijn we voorbereid maar we wachten het wel even af-
En WeHaVe was niet voorbereid.
De enige voorbereiding die de gasten uit Weesp hadden getroffen was een uitnodiging aan het hele dorp om mee te gaan naar Sporthallen Zuid in Amsterdam. Maar wij hadden de halve hoofdstad uitgenodigd en met taart aangetrokken dus (ook) qua opkomst van supporters liepen wij zeker niet achter.
Om 12.45u was het dan zo ver: Dé wedstrijd, hij was begonnen. En ja, wij speelden daadwerkelijk ons spelletje, waren snel, waren scherp, waren fel - speelden we soms meesterlijk?
Binnen no time stonden we voor: 3:0, 4:1, 6:1. De coaches hadden hier duidelijk twee verschillende mindsets over (“Raldi, dit gaat m worden, we staan gewoon 6:1 voor!!!” vs. “Laat me met rust!”) maar na 10 minuten was eigenlijk al duidelijk wat niemand hardop durfde te zeggen:
Vandaag gaat dames 2 eindelijk kampioen worden.
11:4 na 30 minuten.
De tweede helft verliep wat rustiger. Met de opwindende beginfase kan ook niemand taart eten natuurlijk dus kregen zo'n 120 toeschouwers nu de kans om van de rest van de zelfgebakken brownies en appeltaarten te genieten -
maar ook nog wel van het een of ander op het veld:
Mooie breakies door onze pijltjes Una en Rox, onderschepte tegenaanvallen door een felle Muis, een heerlijke penalty-rebound-redding van onze top keepster Suuz – WeHaVe werd niet meer echt gevaarlijk.
5 minuten voor het einde zorgde onze pechvogel Marloes toch nog even voor wat spanning en moest van het veld worden gedragen. Met een blindedarm minder maar nu wel een dikke enkel meer was voor haar de pret ietsje eerder voorbij dan voor de rest. Una liet dan nog even zien wat échte teamspirit is, nam “welwillend” de 2 minuten tijdstraf van Fé over en behoedde haar daarmee voor een rode kaart -
Maar toen klonk eindelijk het laatste fluitsignaal:
16:9. Zege. Voortijdig kampioen. Ongeslagen.
Al met al was deze zondagmiddag een absoluut perfecte bekroning op een heerlijk seizoen tegen een weer zeer sportieve tegenstander in een volle zaal met fanatiek publiek - dank jullie wel!
Één keer zullen we nog met z’n allen mogen knallen maar deze wedstrijd zullen we bij deze alvast samenvatten:
We hebben genoten. Van elkaar. Van handbal. En van het eten op 't terrasje tijdens de 3e helft.
Met dit kampioenschap 2018/19 hebben we eindelijk de vloek verbroken en kijken we erg uit naar de competitie in de 1e klasse 2019/20.
- Ohja, jongens, welke kleur zijn we ook alweer?
groeoeoeoeoen!